ΓΙΑΤΙ  ΑΥΤΟ  ΤΟ  ΛΑΔΙ ;

 

Μια  νέα και απλή γυναίκα

 

Τίποτα δεν έκανε να σκεφτεί ότι η Μίρνα, μια δεκαοκτάχρονη νεαρή γυναίκα, παντρεμένη τον Νικόλα Ναζούρ πριν  επτά  μήνες, στην αρχή των γεγονότων, θα ήταν στο κέντρο μια περιπέτειας πέρα της λογικής.

Τη Δευτέρα της 22ης Νοεμβρίου του 1982 η Μίρνα συνοδεύοντας την πεθερά της Άλις, ήταν στο πλευρό της Λέϊλα, της αδελφής του Νίκολα, που ήταν κατάκοιτη εξαιτίας των οξύ πόνων που την έκαναν να ουρλιάζει.  Ήταν  επίσης παρόντες μερικές γυναίκες, συγγενείς, γειτόνισσες όπως  η Μαρί Ρόουζ , η μεγαλύτερη αδελφή της Λέϊλα.  Αργότερα προτάθηκε ώστε όλος ο κόσμος που ήταν παρών να προσευχηθεί για την άρρωστη. Προσευχήθηκαν μερικά λεπτά όταν… Ας ακούσουμε την Μίρνα:

« Ξαφνικά ένιωσα ένα παράξενο, απερίγραπτο πράγμα, όλο μου το κορμί ρίγησε σαν μια δύναμη να είχε βγει  από μένα. Μια νεαρή γυναίκα Μουσουλμάνα ονομαζόμενη Μαϊάντ Κοζάλι φώναξε: « Μίρνα, τι είναι πάνω στα χέρια σου;.» Λάδι έτρεχε από τα χέρια μου.» [1]

Η Μίρνα σχεδόν λιποθύμησε και όλοι αυθόρμητα φώναξαν :« Ω! Παρθένα, βοήθησε μας.»[2]

Μετά από αυτό το αρχικό αίσθημα, η Μίρνα έτριψε τα πονεμένα  μέρη του σώματος της Λέϊλα με τα χέρια της γεμάτα με λάδι.  Ο πόνος σταμάτησε στιγμιαία .  Αργότερα, οι γυναίκες χάρηκαν από το Νίκολα, το σύζυγο της Μίρνας. Παρατήρησε ωχρότητα στο πρόσωπο της γυναίκας του και ανησύχησε. Η αδελφή του Μαρί Ρόουζ του εξήγησε την περιπέτεια που μόλις έζησαν που οδήγησε στην αυτόματη ανάρρωση της Λέϊλα.  Ξέσπασε στα γέλια και απευθύνθηκε στη γυναίκα του σ` ένα ειρωνικό τόνο.

- « Ίσως έφαγε τόσο πολύ «λάμπνι» ή μουσκεμένες μελιτζάνες και λάδι έσταξε στα  χέρια σου».

- «Αδελφέ, μη βλασφημείς »  είπε η αδελφή του.[3]

Ο Νίκολας έφυγε απ` το σπίτι και υποσχέθηκε να ξαναγυρίσει για την γυναίκα του. Όταν ο Φαρίντ, ο σύζυγος της Λέϊλα έφτασε, βρήκε τη γυναίκα του να χαμογελάει  και απασχολημένη στις οικιακές δουλειές.  Είπε:

- Δόξα τω Θεώ, είσαι καλύτερα.[4]

 Όλοι στην οικογένεια κατέληξαν ότι δεν θα μπορούσε να το έχει πει καλύτερα!

Το απόγευμα, καθώς προσευχόταν πάλι ενώπιον του Φαρίντ και του Νίκολα και αφού η Μίρνα είχε πλύνει τα χέρια της προσεκτικά και τα είχε σκουπίσει, τα χέρια της Μίρνας γέμισαν πάλι με λάδι.  Ο Φαρίντ και ο Νίκολας πείσθηκαν ότι ήταν απέναντι τους ένα υπερφυσικό φαινόμενο, κάτι που δεν μπορούσαν να καταλάβουν, ή να εξηγήσουν και που ήταν τελείως παράλογο. Παρόμοια όπως η αντίστοιχη γυναίκα τους, σκέφθηκαν τότε ότι αυτό το λάδι ήταν ένα «σημάδι από τον Θεό». Στο δρόμο για το σπίτι τους, η Μίρνα και ο Νίκολας ήταν  ανήσυχοι , συγκλονισμένοι από τα γεγονότα και δεν μπορούσαν να σταματήσουν να αναρωτιούνται: « Γιατί εκλέχτηκαν από τον Θεό;»   Ήξεραν ότι δεν ήταν άγιοι (κορόιδεψαν εύθυμα) όταν τους έκανα αυτή την ερώτηση . Επιπλέον δεν είχαν ένα θρησκευτικό βάθος και πήγαιναν στην εκκλησία μόνο όταν ήταν απαραίτητο. Ο Νίκολας ήταν ένας πιστός, αλλά σκεφτόταν  για τον Θεό μόνο όταν χρειαζόταν! Στις μέρες που ακολούθησαν την πρώτη εκδήλωση, όταν ο Πατήρ Ελιάς Ζαχλάουι να ερευνήσει το φαινόμενο, ρώτησε Τη Μίρνα, αν προσευχόταν πολύ, απάντησε::

- Μην αυταπατάσαι Αμπούνα  (Πάτερ στα Αραβικά ), είμαι 18 χρονών, παντρεύτηκα πριν από επτά μήνες πριν. Όλα όσα ξέρω για προσευχές είναι η «Κυριακή  Προσευχή » και το « Χαίρε Μαρία». Ξέρω να κάνω το σημείο του Σταυρού και καμιά φορά πηγαίνω τις Τετάρτες στην Αδελφότητα της Παναγίας με τη πεθερά μου στην Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού να παρακολουθήσω την λειτουργία (…).

Η Μίρνα πέρασε την παιδική και την εφηβική της ηλικία μεταξύ Μπεϊρούτ (Λίβανο) και Δαμασκό στο ρυθμό των ταξιδιών της οικογενείας της. Έχει δύο αδέλφια και δύο αδελφές. Τίποτα το ιδιαίτερο δεν έχει σημαδέψει την παιδική της ηλικία ή την εφηβική. Έχει ένα συγκρατημένο χαρακτήρα, αν και πρόσχαρη στο πρόσωπο συχνά λάμπει σ` ένα όμορφο, γνήσιο χαμόγελο. Η συμπεριφορά της είναι κανονική και ισορροπημένη, όχι παθολογικά ελαττώματα, μου εξήγησε ένας γιατρός στη Δαμασκό, προσθέτοντας με αστειότητα «είναι απελπισμένα φυσιολογική!» Ο Νίκολας είναι μεγαλύτερος της περίπου 20 χρόνια. Οι γονείς της Μίρνας ήταν αντίθετοι στο γάμο τους, εξαιτίας της διαφοράς της ηλικίας, αλλά παραδόθηκαν στην αποφασιστικότητα της κόρης τους που ένιωσε ένα « αληθινό θαυμασμό» γι` αυτόν τον νεαρό  άνδρα,  είπε. Ο Νίκολας, όταν συνάντησε για πρώτη φορά τη μέλλουσα γυναίκα του είπε: « Μου άρεσε αμέσως ». Δεν σκέφθηκε ποτέ για γάμο, επωφελούμενος από την ελευθερία της αγαμίας. Ένας ηλικιωμένος ιερέας που μας μιλούσε γι` αυτό το ζευγάρι, στη Σουφανίγιε, επικαλούμενος την διαφορά της ηλικίας τους είχε την ακόλουθη σκέψη: « Οι  ερμηνευτές δε διετύπωσαν την θεωρία ότι ο Ιωσήφ ήταν μεγαλύτερος της Μαρίας 20 με 25 χρόνια; ».

Η Μίρνα και ο Νίκολας έχουν δύο παιδιά, μια κόρη ονομαζόμενη Μίριαμ και ένα αγόρι ονομαζόμενο Ζαν- Εμμανουήλ. Παρακολούθησα την βάπτιση της Μίριαμ που τελέστηκε την 15η  Ιουλίου 1987, από τον Πατέρα Μισέλ Φαρούκ, του Ελληνορθόδοξου δόγματος, ένας από τους πρώτους μάρτυρες του φαινομένου της Σουφανίγιε και που απάντησε στο κάλεσμα της ιεροσύνης μετά. Η Μίριαμ, για την οποία θα μιλήσουμε αργότερα, είναι ένα χαριτωμένο μικρό κοριτσάκι, γεμάτο ζωή, που μοιράζει αγκαλιές και φιλιά σε όλους με τα μικρά χεράκια της, αμέσως μόλις ακούει το όνομα Ιησούς.

Το νεαρό ζευγάρι μας δεν ήταν, τουλάχιστον, «ένας στύλος της εκκλησίας». Αλλά ήταν ειλικρινείς πιστοί, το ίδιο όπως είναι οι περισσότεροι της νέας γενιάς, μας σήμερα. Ας ξαναδούμε αυτό το πρόβλημα για ένα λεπτό.

Μόνο ένας αργόστροφος νους  μπορεί να είναι απρόσεκτο από το κέντρισμα των πόνων όλων των ειδών που ζούμε σήμερα: απελπισία, άγχος, μίσος, βία και μοναξιά. Το διεθνή δράμα που πληρώνουν τα χρονικά, είναι μόνο η άκρη του παγόβουνου, ενώ πολλά προσωπικά δράματα έχουν γίνει ασήμαντα. Δεν έχουν αρκετά δοκιμάσει αυτές τις «νεωτερίστηκες λύσεις» μερικές από τις οποίες είναι πολύ γενναιόδωρες και οι οποίες εξολοθρεύονται γρήγορα  και είναι ανίκανες σε μικρή χρονική περίοδο; Λέμε: «Έξω από την Αλήθεια, δεν υπάρχει Σωτηρία!». Περισσότερο από ποτέ, αυτό το δημοφιλές κοινό ρητό επιβάλλεται μόνο του ως «τη μόνη» λύση.

Λίγα πράγματα καλούν τους σύγχρονούς μας να γυρίσουν τους εαυτούς τους προς το Θεό παραδόξως. Η αναζήτηση της Αλήθειας είναι πιθανόν πιο έντονη από στο παρελθόν, ιδιαιτέρως με τις νεότερες  γενιές. Αυτές, σε μεγάλο βαθμό περιφρονούν την Αλήθεια χωρίς να τη βλέπουν και χάνονται στις φιλόδοξες ομιλίες αιρέσεων και στις φτηνές και ευτελείς πνευματικότητες .

Αν δεν στρατολογηθούν απ` αυτούς τους επιζήμια προσηλιστές γυρίζουν να νιώσουν τη μοναξιά των εφήμερων ερώτων, την πλήξη των νεωτεριστικών θεαμάτων και την απαισιόδοξη έλξη των εφήμερων μοδών. Τους προσφέρεται κάτι άλλο που είναι ευπρόσιτο;

Θα ήταν παράλογο και απατηλό να σκεφθούμε ότι ο Θεός δεν μπορεί να παρέμβει άμεσα; Το να το αμφιβάλλουμε,  θα σήμαινε ότι αμφιβάλουμε την απόλυτη αγάπη του Θεού που ο Δημιουργός μας έχει για μας. Μόνο μια καρδιά από πέτρα θα μπορούσε να λάβει υπ’ όψη της αυτή την τρελή υπόθεση.

Στην τάξη της χάριτος, ο Θεός παρεμβαίνει διαφορετικά , εξαρτάται από τους καιρούς. Ζώντας σε καιρούς ανυδρίας, σε καιρούς σκότους ή καιρούς σπατάλης. Δίνοντας το επείγον των καιρών μας, ο Θεός παρεμβαίνει σήμερα με μια βιασύνη και πυκνότητα που η ανθρωπότητα δεν έχει, σίγουρα ζήσει από την άφιξη Του. Οι επιδράσεις του Ελέους Του, με τα σημεία τους, τόσο λεπτές στο παρελθόν, είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ ορατές και αναγνωρίσιμες. Ένας ιερέας πεπεισμένος για τη Σουφανίγιε, στη Δαμασκό, μου είπε χωρίς υπερβολή: «Είναι καθαρή πρόκληση.» Η Μίρνα, οι φίλοι της και η οικογένεια ήταν « προκλητικοί».  Το επακόλουθο αυτής της πρόκλησης είναι ότι κιόλας διαδόθηκε σ` όλο τον πλανήτη. Ο μόνος σκοπός Του είναι να επιτρέψει το μεγαλύτερο αριθμό να προσχωρήσει στην μόνη « Αλήθεια »που είναι η Αγάπη, χωρίς την οποία το ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να ανθίσει και να ανακαλύψει γαλήνια τους «λόγους να ζει».

Απέναντι στα φαινόμενα που μόλις είχαν ζήσει, η Μίρνα και ο Νίκολας ήταν πολύ ανήσυχοι, αλλά άρχισαν λίγο-λίγο να υποχωρούν στην ιδέα ότι « ο Θεός ίσως να ζητάει κάτι απ` αυτούς ».                             

Η Μίρνα προσευχόταν έτσι:

- Θεέ μου τι είναι αυτό το λάδι; Ξέρω ότι είναι από τη Θεία δύναμη, αλλά γιατί Εσύ διάλεξες εμένα, τόσο αδύναμη, ενώ αντιθέτως χιλιάδες αξίζουν περισσότερο αυτή τη χάρη από μένα; Παρά οτιδήποτε, να γίνει το Θέλημα Σου. Τώρα σου προσφέρω τις πράξεις μου, τους κόπους μου, τα βάσανα μου και τις χαρές μου, έτσι ώστε τίποτα να μην εμποδίσει το σεβασμό μου σε Σένα.  Ω! Θεέ, αναθέτω σε Σένα όλη την ελπίδα μου γιατί φοβάμαι την αδυναμία μου. Οδήγησε με μακριά από κάθε πράξη που Εσύ δεν θέλεις…[5]

Τι ευχαριστίες! Αυτό δεν είναι πίστη; Οι νεαροί νεόνυμφοι, από κείνη την ημέρα, ζουν μια απίθανη περιπέτεια. Είναι μάρτυρες και αποδέκτες γεγονότων τα οποία, τουλάχιστον είναι εκπληκτικά. Θα ζουν εναλλακτικά σε αγωνία, μετά σε γαλήνη, μετά σε αμφιβολία, μετά καθησυχάζουν, μετά σε πόνο και τελικά σε χαρά. Ένας αληθινός «δρόμος που οδηγεί στην πίστη» μάλλον επιταχύνθηκε αλλά όμως τόσο εύκολα να παραδεχθούμε την ανάγκη για αυτούς και για μας, εάν καλωσορίσουμε την  ευκαιρία.

 

Οι  Πρώτοι  Επισκέπτες

 

Την 25ην Νοεμβρίου, η μητέρα της Μίρνας έχοντας μάθει για την ανάρρωση της Λέιλα, θύμισε στη κόρη της  με μια μικρή επιτίμηση στη φωνή της, ότι κι αυτή επίσης υπέφερε πάρα πολύ από τη σπονδυλική στήλη και της ζήτησε να προσευχηθεί γι` αυτήν. Παρουσία της οικογενείας η Μίρνα προσευχήθηκε ενώ κρατούσε ένα μάτσο στεγνό βαμβάκι στο χέρι της. Πάλι λάδι εμφανίστηκε στα χέρια της και μούσκεψε το βαμβάκι. Η Μίρνα έβαλε το κομμάτι του βαμβακιού στη πλάτη της μητέρας της και από τότε οι ραχιαίοι πόνοι έχουν εξαφανιστεί. Την επόμενη ημέρα ο Νίκολας πρότεινε ώστε όλοι στην οικογένεια να κρατήσουν μια μέρα νηστείας, σαν μια ευχαριστία για να εκφράσουν ευγνωμοσύνη στο Θεό γι` αυτό το λάδι. Η πρόταση έγινε δεκτή από όλη την οικογένεια.

Κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού στη Σόφια, Βουλγαρία, ο Νίκολας είχε φέρει δέκα μικρά αντίγραφα μιας εικόνας της Παναγίας και του μικρού Ιησού κορνιζαρισμένη σε μια φτηνή πλαστική φιλντισένια απομίμηση. Τις έδωσε σαν δώρο σ` επτά σπίτια της οικογένειας.  Αυτό το μικρό αντίγραφο της εικόνας, της αμελητέας αξίας, θα γίνει γνωστή στα επόμενα χρόνια από εκατομμύρια Χριστιανούς,  σ` ολόκληρο τον κόσμο.

Την 27ην Νοεμβρίου, ενώ η Μίρνα ασχολιόταν με της οικιακές δουλειές, τα μάτια της πρόσεξαν τις δύο εικόνες που ήταν τοποθετημένες πλάί – πλάί. Η πρώτη, σε ξύλο, είναι πολύ όμορφη πανομοιότυπη μιας εικόνας του 15ου αιώνα. Η δεύτερη είναι ένα από τα δέκα μικρά αντίγραφα αγορασμένα στη Σόφια. Η Μίρνα παρατηρεί ότι η τελευταία είναι πολύ γυαλιστερή, την παίρνει στα χέρια της και προσέχει ότι σταγονίδια  ελαίου σχηματίζονται στο τζαμένιο κάλυμμα που προστατεύει το αντίγραφο. Είναι κατάπληκτη. Μόλις η επίδραση της έκπληξης πέρασε, τρέχει προς τον σύζυγο της. Ο Νίκολας δεν πιστεύει στα μάτια του, τρέμει προς στιγμή, και σχεδόν ζαλίζεται.

Παίρνει τη μικρή εικόνα από τα χέρια της Μίρνας και την τοποθετεί πάνω σ` ένα μικρό διακοσμητικό πιάτο, ούτως ώστε το λάδι να μην πέσει στο πάτωμα. Γρήγορα το πιάτο γεμίζει με λάδι[6].

Τότε έβαλε την εικόνα σ` ένα μεγάλο ασημένιο δίσκο. Η Μίρνα και ο Νίκολας γονατίζουν, απολιθωμένοι μη ξέροντας τι να κάνουν.

- «Πως μπορεί να χύνεται λάδι τόσο άφθονο από μια εικόνα τυπωμένη σε κοινό χαρτί;» θα ρωτούν τους εαυτούς τους.

Ο Νικόλας  αποφασίζει να  πείσει  τους υπόλοιπου  της οικογένειας. Η Μίρνα έχει παραμείνει μόνη της ,  φοβάται.

Τι είναι αυτό;[7]  Ξαφνικά, ακούει τη φωνή μιας γυναίκας:

 -Κόρη μου Μαίρη, μη φοβάσαι, Εγώ είμαι μαζί σου. Άνοιξε τις πόρτες, μη στερήσεις κανέναν από τη θέα μου(…[8])

Ο Νίκολας  γυρίζει με αρκετούς γονείς και φίλους. Φοβάται το επακόλουθο αυτής της νέας εκδήλωσης που δεν μπορεί να εξηγήσει και απαιτεί από όλους τους παρόντες να κρατήσουν το μυστικό και να αποκρούουν τους περίεργους. Η Μίρνα τον διακόπτει:

-Όχι Νίκολας, άκουσα μια γυναικεία φωνή να μου λέει να ανοίξω τις πόρτες και να μην στερήσω κανένα από την θέα  της (…)[9]

Ο Νίκολας συμφώνησε με την παράκληση της γυναίκας του και άνοιξε τις πόρτες του σπιτιού του. Και οι πρώτοι επισκέπτες έφθασαν. Πέρασαν σχεδόν δέκα πέντε χρόνια και χιλιάδες επισκέπτες έχουν από τότε έρθει στο ταπεινό σπίτι της Σουφανίγιε να προσευχηθούν ανάμεσα τους πολλοί ιερείς και αρκετοί επίσκοποι.

 

 

Επισκέψεις   από  την Εκκλησία  και  την  Αστυνομία

 

Έχοντας αρχίσει το Σάββατο της 27ης Νοεμβρίου 1982, αυτές οι επισκέψεις δεν έχουν σταματήσει μέχρι σήμερα. Το μικρό σπίτι στη Σουφανίγιε από τότε θα γίνει ένας τόπος προσκυνήματος όπως μεταγενέστερα ζητήθηκε από την Παναγία σε ένα «μήνυμα». Το νεαρό ζευγάρι έχει θυσιάσει την ιδιωτική του ζωή σε πλήρη ελευθερία και πλήρη φιλευσπλαχνία. Από τις πρώτες μέρες είχαν τοποθετήσει σημάδι στην είσοδο του σπιτιού τους: «Οι κάτοικοι αυτού το σπιτιού αρνούνται κάθε προσφορά και δεν θα δεχθούν οποιαδήποτε δωρεά». Ήμουν μάρτυρας αυτής της γενναιοδωρίας. Για να το διευκρινίσω, σας αναφέρω ένα μικρό ανέκδοτο. Ο Πατήρ Ηλίας Ζαχλάουι, τον καιρό της επιστροφής μου στη Γαλλία στις 25 Ιουλίου 1987, μου είχε εμπιστευθεί αρκετά γράμματα να ταχυδρομήσω από το Παρίσι για να επισπεύσω τη διανομή τους, αφού ταχυδρομείο μεταξύ Συρίας και Δύσης μπορεί να πάρει πράγματι κάποιο  χρόνο. Οι φάκελοι δεν ήταν σφραγισμένοι και όταν ο τελωνειακός τους άνοιξε για έρευνα, θα έπρεπε να δείτε την έκπληξη του όταν έβγαλε από μερικούς φακέλους μικρά κομματάκια βαμβάκι σε μικρές νάιλον σακουλίτσες, επίσης μερικά χρήματα και επιταγές. Να σας πω ότι ο τελωνειακός υπάλληλος με κοίταξε με ερευνητικά μάτια θα ήταν επαινετικό. Έσπευσα να του διαβάσω ένα από τα γράμματα (δεν είχα κάνει ποτέ  ξανά αυτό το πράγμα) και πράγματι δεν μπορούσα να βεβαιώσω στον τελωνειακό υπάλληλο ότι δεν ήμουν ενήμερος για το περιεχόμενο  των φακέλων, αυτό θα είχε επιδεινώσει την υπόθεση μου σημαντικά! Του εξήγησα ότι μερικοί Γάλλοι είχαν προσφέρει χρήματα για να πάρουν ένα μικρό κομματάκι βαμβάκι γεμάτο από το λάδι από την εικόνα της Σουφανίγιε και  ότι τα χρήματα επιστρέφονταν σ` αυτούς. Τελωνειακοί υπάλληλοι ανά τον κόσμο είναι συνηθισμένοι να ακούν παράξενες και θαυμάσιες ιστορίες, εν τούτοις, βλέποντας το πρόσωπο αυτού του τελωνειακού υπαλλήλου στη Δαμασκό να ακούει τις εξηγήσεις μου, είμαι σίγουρος ότι δεν θα με ξεχάσει ξανά. Άνοιξε μία από τις νάιλον σακουλίτσες, ένιωσε και μύρισε το κομμάτι του βαμβακιού, μετά τα  έβαλε πίσω όλα άνω-κάτω στην σακούλα μου, ωφελήθηκε από μια ιδιαίτερη χάρη! Όπως-όπως, μου έκανε ένα νόημα να περάσω (χωρίς να δει στο υπόλοιπο των περιεχομένων των αποσκευών μου) και δεν έπρεπε να αντικρίσω το παράπτωμα της εξαγωγής παράνομων χρημάτων από τη Συρία !!!

Η οικογένεια των Ναζούρ δεν είναι πλούσια, αλλά δεν είναι φτωχή.  Ο Νίκολας έχει δουλέψει αρκετά χρόνια στην Ευρώπη και συσσώρευσε αρκετές  αποταμιεύσεις. Το σπίτι τους είναι μετρημένα επιπλωμένο. Θα έλεγα ότι έχουν ένα τρόπο ζωής ίδιο με ένα της μεσαίας τάξης των Γάλλων.

Αλλά, αυτό που με εξέπληξε περισσότερο είναι ότι αυτή η οικογένεια είναι συνεχώς διαθέσιμη. Θα δεχόσασταν επισκέπτες κάθε ώρα της ημέρας στο σπίτι σας; Θα δεχόσασταν καθημερινά πολυπληθής ακολουθία προσευχής  στο σπίτι σας στις 18.00;  Θα δεχόσασταν,  σαν νιόπαντρο ζευγάρι να δίνετε το κρεβάτι σας τακτικά σε αρρώστους, σε ανάπηρους, να περάσουν τη νύκτα στο καναπέ του σαλονιού; Η Μίρνα και ο Νίκολας δέχονται τέτοια σκλαβιά μ` ένα χαμόγελο.

Όλη η οικογένεια συμφώνησε ότι είναι ανάγκη να ενημερωθούν οι αρχές της Εκκλησίας για αυτά τα φαινόμενα. Η Μίρνα ανήκει στο Ελληνό-Μελχίτικο Καθολικό δόγμα και ο Νίκολας στο Αντιοχειανό Ελληνορθόδοξο δόγμα.

Στη Μέση Ανατολή, η γυναίκα προσχωρεί αυτόματα στη θρησκεία του συζύγου της. Γι` αυτό το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο ενημερώθηκε. Η αυτού Εξοχότης Μονσινιόρ Μπούλος Παντέλι, συνοδευόμενος από δύο ιερείς, έφθασε γρήγορα στο σπίτι το Σάββατο, της 27ης Νοεμβρίου 1982. Γονάτισαν με τη Μίρνα και προσευχήθηκαν. Πάλι λάδι εμφανίστηκε στα χέρια της Μίρνας. Ο Επίσκοπος εξέφρασε τη συγκίνηση του, αφού από καρδιάς είχε ζητήσει για ένα σημείο που θα δείχνει την παρουσία της Παναγίας![10] Όταν ο Ιεράρχης έφευγε και η Μίρνα θέλησε να φιλήσει το χέρι , αρνήθηκε και της είπε: «Όχι, κόρη μου, εμείς θα πρέπει να ευλογηθούμε από σένα.» Η Μίρνα ξέσπασε σε δάκρυα ενώ έλεγε: (…)« Αυτό είναι κάτι που δεν το αξίζω»[11]. Η νεαρή γυναίκα ποτέ δεν άλλαξε από αυτή τη φυσική απλότητα.

Τη Κυριακή της 28ης Νοεμβρίου 1982, τα πράγματα έγιναν περίπλοκα . Η οικογένεια δέχεται της επίσκεψη της κρατικής Ασφαλείας. Τα νέα του φαινομένου διασκορπίστηκαν σε όλη τη Δαμασκό σαν μια γραμμή μπαρουτιού. Κατά τη διάρκεια αυτών των ταραγμένων καιρών στη Συρία και εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, η απαίτηση της οργάνωσης ενός σημαντικού αστυνομικού δικτύου, κάποιοι, σκέφτηκαν με νόημα ότι «δεν ήταν καιρός να τραβήξει τη προσοχή!»

Όταν ο αστυνομικός υπάλληλος Άκραμ Αμπτούντ μπήκε στο σπίτι για να κάνει την έρευνα του η Κα Τσαχάντε Χανούν εξηγούσε στη Μίρνα πώς να προσεύχεται με το ροδάριο, αφού αρκετοί άνθρωποι εξέφρασαν την επιθυμία ότι πρέπει να απαγγέλλεται μπροστά στην εικόνα.

Ο υπάλληλός ασφαλείας έχοντας ολοκληρώσει την αναφορά του τράβηξε μερικές φωτογραφίες. Αργότερα, το απόγευμα επέστρεψε συνοδευόμενός  από τρεις συναδέλφους του και έναν γιατρό, το Δόκτορα Σαλίμπα Αμπντέλ Αχάντ.

Πρώτα, ζήτησαν από  τη Μίρνα να πλύνει τα χέρια της με σαπούνι μπροστά τους και μετά να τα σκουπίσει με τα λευκά χαρτομάντιλα που την εφοδίασαν. Όταν επέστρεψαν στο σαλόνι οι τέσσερις πράκτορες περιτριγύριζαν τη νεαρή γυναίκα ενώ ο γιατρός στεκόταν μπροστά της. Της ζήτησαν να προσευχηθεί πράγμα που έκανε αμέσως. Δεν ήταν αυτό η ώρα για το Θεό να μεσολαβήσει;  Τα χέρια της Μίρνας γέμισαν με λάδι.

Ο Δόκτωρ Σαλίμπα έτριψε τις παλάμες των χεριών της Μίρνας και για ένα πολύ χρονικό διάστημα παρατηρούσε τη ροή του λαδιού.

-Τι νομίζετε γιατρέ; είπε ένας από τους πράκτορες. Ο γιατρός έδειξε με το δάκτυλο του τους ουρανούς ενώ λέει: 

-Αυτή είναι δουλειά του Θεού.

Ένας από τους πράκτορες ζήτησε από την οικογένεια την άδεια να αποσυναρμολογήσει την εικόνα, αφού υπήρχε μια φήμη ότι η εικόνα εφοδιαζόταν με λάδι μέσω μικρών σωλήνων. Ο πράκτορας εξέτασε προσεχτικά τον τοίχο, μετακίνησε το μικρό αντίγραφο από το προστατευτικό πλαστικό πλαίσιο. Τυχαία, έσκισε την κορυφή της δεξιάς γωνίας. Αμέσως, λάδι έρευσε από την μικρή εικόνα. Ο πράκτορας ρίγησε. Τοποθέτησε την εικόνα στο αρχικό της πλαίσιο , προσευχήθηκε για ένα λεπτό και μετά έφυγαν όλοι. Από εκείνη την ημέρα το μικρό σπίτι της Σουφανίγιε θα καλοδεχθεί μέλη της κυβέρνησης και του στρατού, όχι πια για έρευνα αλλά για προσευχή.

Το απόγευμα, γύρω στις 19:00, έφθασε ο Πατέρας Ελιάς Ζαχλάουι, ο στύλος της  Ελληνο-Καθολικής ενορίας, της Παναγίας της Δαμασκού.

 



[1] Από  τις  προσωπικές σημειώσεις της  Μίρνας, μεταφρασμένες από  τον Πατέρα  Ιωσήφ Μαλούλι. Κάθε  φορά που  θα αναφερόμαστε  στις σημειώσεις της Μίρνας, για να διευκολύνουμε τον αναγνώστη, θα σημειώνουμε : ΜΠΣ.

[2] ΜΠΣ

[3] ΜΠΣ

[4] ΜΠΣ

[5] ΜΠΣ

[6] Το πιάτο γέμισε στα άκρα του : 150 ml .

[7] ΜΠΣ

[8] ΜΠΣ

[9] ΜΠΣ

[10] ΜΠΣ

[11] ΜΠΣ